Toen ik 33 jaar was, heb ik mijn zus verloren. En toen ik 43 jaar was, volgde mijn broer. Beiden lieten ze onverwacht het leven. Vanaf dat moment was ik zelf ook geen broer meer. Ik bleef achter op deze wereld, met mijn ouders en twee keer achter elkaar een groot gemis. Waar moesten we heen met onze pijn? Wat konden we doen? Het antwoord op die vraag is nog steeds niet gegeven, maar het praten over mijn broer en zus en het ophalen van herinneringen is voor mijn gevoel altijd goed geweest.
Een verhaal schrijven over iemand die er niet meer is, is zeker niet de gemakkelijkste bezigheid. Niet voor mij, maar al helemaal niet voor degene die vertelt over de hoofdpersoon. De tijd nemen om de herinneringen toe te laten en erover te vertellen… het kan leiden tot emotionele momenten. En soms is het standaardproces met één interview ook niet voldoende en is een tweede gespreksronde nodig.
Maar waar het proces soms moeilijk is, is het resultaat vaak iets wat als zeer waardevol wordt ervaren door de nabestaande(n). Een herinneringsverhaal is altijd een zoektocht naar een eerlijke en respectvolle herinnering aan de dierbare die er niet meer is. En in het beste geval kan het mensen helpen betekenis te geven aan het verlies wat zij hebben geleden.
Spreekt het idee van een herinneringsverhaal je aan, en wil je dit idee bespreken? Neem gerust contact op, dan kunnen we (geheel vrijblijvend) kijken naar de mogelijkheden.
